Goździk #1

Cześć. To pierwsze opowiadanie na tym blogu. Wiem, rozdział mi wyszedł okropnie. Ale jakoś trzeba zacząć :). Całe opowiadanie jest wysłane na konkurs, ale specjalnie dla Was rozwinę je i podzielę na rozdziały. Nie pytajcie o fragment wiersza. Dowiecie się na samym końcu. Miłego czytania! 

Dwa piękne motyle

na tle białych chmur.

Zamiast lecieć w górę,

spadają głową w dół...

 

Jak każdego dnia lata, wszedłem na pomost, by wskoczyć suchy do wody. Wiem, wiem. Szok termiczny i te inne bzdety. Ale ta adrenalina. Jeśli poczułeś ją choć raz, to chcesz więcej, i więcej. Jest jak narkotyk. Krótkotrwały. Aż wchodzi Ci w nawyk. Nałóg. Ale nadal przez te kilka sekund czujesz, że żyjesz. I tak ciągle. Aż do kresu życia. Końca. Który nagle pojawia się bliżej ciebie, niż się tego spodziewasz.

- Hej, jak masz na imię? - spytałem jakąś laskę w dużym, słomianym kapeluszu, który zakrywał jej twarz.

- Mel... - delikatnie spojrzała na mnie, jakby nie chciała wpuścić ani grama słońca pod swój kapelusz. - A ty?

- Nick... - dopiero teraz zauważyłem, jak bardzo różni się od tych wszystkich plastików z plaży. Miała prawie że śnieżnobiałą cerę, piękne, malinowe usta i brązowe oczy, w których można by się rozpłynąć. Niekontrolowanie otworzyłem buzię z zadziwu, po czym szybko zamknąłem ją dłonią. - Przepraszam...

- Nie wiedziałam, że jestem, aż tak odmienna, że wszystkim na mój widok gęba spada do kostek – mówiła to ledwo wstrzymując się od śmiechu. Później już nie wytrzymała i zaczęła turlać się po pomoście, jednocześnie się śmiejąc. Zażenowany usiadłem koło niej, żeby szybko zmienić temat.

- Nie widziałem Cię tu wcześniej – dobry ruch.

- Zazwyczaj przychodzę tu rano i wieczorem – z zamyśleniem spojrzała na Słońce.

- Czemu nie siedzisz na stroju, tylko w dresach? Nie lubisz słońca? 

- Tak jakby... 

- Opalasz się na czerwono?

- Hmm... Może... A ty co chcesz tyle o mnie wiedzieć!?

- Sorry, to może ty zadaj jakieś pytania?

- No dobrze... Po co tu przychodzisz? Przecież na głównej plaży jest więcej osób.

- Mam bliżej do domu.

- Aha... Ile masz lat? - ciekawe, że na początku nie spytała się o wiek.

- Siedemnaście.

- Uuu, licealista.

- A ty? Gimbus?

- Powiedzmy, że właśnie skończyłam.

- Powiedzmy?

- Szesnastka. Wystarczy Ci?

- No nie wiem, nie wiem... Mhm... Idziemy popływać?

- Planowałam już iść... - delikatnie podniosła się z desek.

- Może Cię odprowadzę? - nie mogłem nie skorzystać z takiej okazji.

- Może nie...

- Nalegam.

- Będziesz cierpieć. – z tajemniczym uśmiechem zaczęła schodzić z pomostu. Na chwilę się zatrzymała i odwróciła w moją stronę, jakby jeszcze się zastanawiając.- Idziesz?

Nasza rozmowa polegała w większości na pytaniach i odpowiedziach składających się z słów "Tak" i "Nie". Melanie ma dość dziwne upodobania. Większość dziewczyn zajmuje się zupełnie czymś innym. A może właśnie to czyni ją wyjątkową?

Zatrzymaliśmy się po około 10 minutach przy jej domu. Gdy już miała wchodzić, zapytałem:

- A dasz mi chociaż swój numer? - Ta na moje słowa zaczęła się śmiać ( jaki ona ma piękny śmiech ) i wpisała cyfry do mojego telefonu. Później pobiegła do domu i pomachała mi ręką zamykając drzwi.

Czy wierzycie w miłość od pierwszego wejrzenia? Ja właśnie uwierzyłem.