Wiersze mojego dzieciństwa

 Cześć kochani! Ostatnio byłam u mojej Babci, a ona, czegoś szukając, znalazła kartkę. Ale nie myślcie, że to była zwykła kartka. O nie... Tam było coś napisane. Ale co? Mój wierszyk, który wymyśliłam, gdy miałam 7 lat. I wtedy wszyscy odkryliśmy, że już w dzieciństwie rwałam się w stronę poezji :). A oto on:

Czasami słyszę przykre słowa,

że ze mnie kapuściana głowa.

Ale nie wiele o to dbam,

bo kapuściany humor mam.

Jestem wesoła kapusta.

Głowa pełna, nie pusta.

Głowę mam liśćmi zapełnioną,

więc oczywiście,

więc oczywiście

w niej zielono.

Na pewno nie zapłaczę,

gdy zrobią ze mnie kapuśniaczek.

I tak mnie zakwaszą, śmieję się,

w kwaśnym humorze żyć jest źle.

 

Jestem wesoła kapusta.

Głowa pełna, nie pusta.

Głowę mam liśćmi zapełnioną,

więc oczywiście,

więc oczywiście

w niej zielono.

 

Piszcie, czy spodobał się Wam wierszyk siedmioletniej Julki. Babcia mówiła, że na pewno tych dzieł jest więcej :D. Czekam na wasze komentarze. D.N.!